დავით თევზაძე 1993 წლის 2 ივლისის შესახებ
დავით თევზაძე 1993 წლის 2 ივლისის შესახებ
2.07.2015
დღეს 2 ივლისია. დღეს, 23 წლის წინ, დილის 6 საათზე, ოჩამჩირელი არტილერისტების მიერ გასროლილმა ჭუვრმა ერთბაშად დაგვყო სუყველანი შეწირულებად და ცოცხლებად, ვამოხდილებად და იმად, ვისაც ქვეყნის ვალი ვალად დაგვრჩა სატერებელი. დღეს 2 ივლისია. ტკივილისა და სიამაყის დღე და დღეს, 23 წლის შემდეგ არ ვიცი რა დარჩა უფრო მეტი: სიამაყე თუ ტკივილი. მე ერთნაირად მეამაყება და მტკივა. მე ერთნაირად ბედნიერიც ვარ და დათრგუნულიც. და დღეს, 2015 წლის 2 ივლისს, არ ვიცი რა უფრო მეტია ჩემში. უდიდესი ბენიერებაა თითქო იყო გამარჯვების წამის თანაშემომქმედი და მონაწილე. მაგრამ ასეთივე ძნელად სატარებელი ტვირთია განცდა იმისა, რომ შენი ბრძანება იმავდროულად განაჩენიც იყო. ორივემ ვიცოდით ეს: ბრძანების გამცემმაც და ბრძანების მიმღებმაც. ამიტომ მოკლე “არის” იყო არა მარტო დასტური, არამედ მთელი თხრობა: “ნუ გეშინია მეთაურო, სამშობლოს მე არ ვუღალატებ და ჩემს გამო არ შეგრცხვება შენ”. არც შემრცხვენია და არც თქვენ შემირცხვენიხართ ღვთის მადლით. არც წასულები და არც დარჩენილნი. თუმცა დღეს ეს არც ისე დიდი ნუგეშია. მამაშინ, დილის 6 საათზე, არავინ ვიცოდით რა იქნებოდა ერთ საათში, ორში, დღის ბოლოს. მაშინ, დილით 6 საათზე არავინ ვიცოდით ვის შეუძღვებოდა განგება მარადისობაში, თუმცა ეს არც იყო მთავარი. მთავარი იყო ჩვენი თავმოყვარეობა, მტრის სიძულვილი და მტკიცე გადაწყვეტილება, აქედან ისისინი ვერასოდეს აიღებენ სოხუმს. დღის ბოლოს, როდესაც ღამემ გაგვყარა მებრძოლები, უკვე ვიცოდით, რომ გამარჯვებულები ვიქნებოდით აუცილებლად, თუმცა წინ უამრავი მძიმე ბრძოლა, სასტიკი შეტაკება, უამრავი სისხლი და უამრავი ტკივილი იდო. წინ იდო უკვდავი ეპოპეა ანუაარხუს დაცვისა, პატარა ბორცვის, რომელიც ასეთი მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა ჩვენთვის. დღეს, 2015 წლის 2 ივლისს გმირთა მემორიალთან შევიკრიბებით დარჩენილები და ამას ყველაფერს უთქმელად გავიხსენებთ.
