ალყიდან სასწაულებრივად გამოსული ქართველი ჯარისკაცის ამბავი «დამბომბეთ-მეთქი. ოღონდ ისინი გაეჟუჟათ და თავის გადარჩენაზე არც ვფიქრობდი»

«სულ თან დამაქვს ღვთისმშობლის ხატი. მას მხოლოდ ერთ რამეს ვთხოვ, დედა არ ამიტიროს», – ამას რომ ამბობს, არ გეგონოთ, სიკვდილის ეშინოდეს. ხუთი საათის განმავლობაში თვალებში უყურებდა სიკვდილს, მაგრამ არ დანებდა. ლეიტენანტ თემურ ცირდავას ოთხი ჭრილობა აქვს, ორი უმძიმესი კატეგორიის. მიუხედავად ამისა, არც გონება დაუკარგავს და გადარჩენის იმედით ხელჩართული ბრძოლის ველიდან გამოყვანამდე მტერს არ ეპუებოდა. მასზე ჯერ სხვებმა მიამბეს. მათ, ვინც შორიდან ხედავდნენ, რას სჩადიოდა მრავალრიცხოვანი მტრის წინაშე მარტო დარჩენილი 24 წლის ბიჭი. მერე ღუდუშაურის სახელობის ეროვნულ სამედიცინო ცენტრში მოვინახულე და მოკრძალებით ვთხოვე იმ ჯოჯოხეთის გახსენება. ოცმეთაური მხოლოდ ერთ რამეს ვერ იხსენებს აუღელვებლად, სერჟანტი მერაბ თუთისანი როგორ მომიკლესო.
თემურ ცირდავა: «მეხუთე ბრიგადის 53-ე ბატალიონში ოცმეთაური ვიყავი და ღვთის მადლით ჯერ ისევ ვარ. 9 აგვისტოს დამჭრეს. ასე რომ, სულ ორი დღე ვიყავი ომში. ოთხი ნატყვიარი მაქვს, სამი ფეხში და ერთიც მკერდში. ასეთ მდგომარეობაში ხუთი საათის განმავლობაში ვიბრძოდი.
9 აგვისტოს დილით ჩვენი ჯარი წვერიახოს მთაზე იდგა. ცხინვალს ვუყურებდით ზევიდან. დაბლა ნაღმსატყორცნები იდგა. მათ ვდარაჯობდით. მეთაურმა ბრძანა, თუ ცეცხლს გახსნიან, ააფეთქეთო. მალე მოვიდნენ რუსები მათ ასამუშავებლად. ავიღე ტანკსაწინააღმდეგო ყუმბარა და ჩავედი დაბლა. თან სამი ოფიცერი მომყვებოდა, სამივე ხელყუმბარით. ვესროლეთ, მაგრამ ნაადრევად მოგვივიდა. მტერი დაფრთხა და ამასობაში ავაფეთქეთ ნაღმსატყორცნები. ხალხი დაეხოცათ და დაგვიშინეს ცეცხლი. ჩვენზე მეტი იყვნენ. ეტყობოდათ, გამოცდილი იყვნენ ომში. ამ დროს მოგვიკლეს ბატალიონის მეთაური გელა ჭედია და ოფიცრებმა ჩვენს თავზე ავიღეთ ბრძოლის გაგრძელება. ჯარს ვუბრძანეთ მაღლა, სანგრებთან ასვლა. გზად ბატალიონის სერჟანტი მარუაშვილი დაგვიჭრეს. მის წასაყვანად მხოლოდ ჩემი ოცეულის სერჟანტი თუთისანი დავიტოვე. მე ფეხში დაჭრილი ვიყავი, მაგრამ ნაკაწრად ვთვლიდი. მე და თუთისანმა მარუაშვილის სამშვიდობოს გაყვანა მაინც მოვახერხეთ. სანგარში ჩავაწვინეთ ისე, რომ ტყვია არ მისწვდენოდა. ახლა თავი უნდა გადაგვერჩინა. ამასობაში, დაჭრილ ფეხში მეორედ მესროლეს და თუთისანიც დამიჭრეს. სიარული აღარ შეეძლო. არადა, მეც ვერ ვეხმარებოდი, ფეხი არ მაძლევდა ამის საშუალებას. ამიტომ გადავწყვიტე, რაციით ჩვენებისთვის გადამეცა, – ცეცხლი გაეხსნათ ჩემი მიმართულებით, რომ ცეცხლის ქვეშ გავსულიყავით. რაციისკენ რომ გადავტრიალდი, მესამე ტყვია მომხვდა ფეხში, კიდევ ორი ჭრილობა ზემოთ მივიღე. სერჟანტი უკვე მძიმედ იყო, მეც ძალიან დამასუსტა მესამე ტყვიამ. ვიგრძენი, როგორ გაიარა მუცლის ღრუში და სადღაც ნაწლავებთან გაჩერდა. საშინლად მტკიოდა, მაგრამ არ ვკვდებოდი, ამიტომაც ერთ მომენტში თავის მოკვლაც კი გადავწყვიტე, პრეზიდენტ სააკაშვილის ნაჩუქარი «გლოკ 17» გადავტენე და თავში დავიმიზნე, მაგრამ თურმე მჭიდი არ მქონია კარგად მორგებული. სანამ მეორედ გადავტენიდი, მომაკვდავი სერჟანტი მომწვდა, ხელზე მიკბინა და იარაღი წამართვა. მითხრა, შენ რომ თავს მოიკლავ, მე ეს აღარ შემეძლება, ამიტომ ჯერ მე მომკალი და მერე შენ მოიკალი თავიო. ქართველ კაცს როგორ მოვკლავდი?! იარაღი მივეცი და ვუთხარი, რაციით შევატყობინებ, ცეცხლი გამიხსნან, შენ კი აქედან დამიცავი ამ იარაღით-მეთქი. გადავბრუნდი ისევ რაციისკენ და სანამ მივწვდებოდი, ვიგრძენი, რომ სერჟანტის თავი, რომელიც ფეხებზე მედო, დამძიმდა, ფეხი მსუბუქად გავარტყი, თუთი, რას აკეთებ-მეთქი. გადავარდა, აღარ იყო თუთი. Gავხოხდი რაციისკენ და მეოთხე ტყვიაც მომხვდა. ძალიან მწარე იყო, მაგრამ მაინც შევძელი მოტრიალება და რუსი ჯარისკაცი დავინახე, იარაღს მადებდა შუბლზე. არ ვიცი, რამ მომცა ძალა. იარაღს ჩავავლე ხელი და ჩემკენ მოვქაჩე, ორი ტყვია გაისროლა. რუსული «ტარზანკა» მეცვა, იმაში საბრძოლო დანა მედო, მარცხენა ხელით მივწვდი და თვალში ჩავარჭვე დანა. მარცხენა ფეხით გადავაგდე ხრამში და ხელყუმბარაც მივაყოლე. ამის მერე ხუთი საათი ვეგდე. მესმოდა, რომ ამოდიოდნენ ორივე მხრიდან და «ლიმონკებს» აქეთ-იქით ვისროდი. ხან სხვა ხელყუმბარებით ვიგერიებდი მტერს. მახსოვს, მის დატენას რომ ვასწავლიდი ჯარს, უსაფრთხოების წესების დაცვას როგორ ვაიძულებდი, მაშინ კი უსაფრთხოებაზე არ ვფიქრობდი. არ ვიცი, როგორ ვახერხებდი, მაგრამ კი ვისროდი. ყველა მხარეს ცეცხლს ვხსნიდი, რომ მოწინააღმდეგეს ეფიქრა, ათი კაცი მაინც გვიწევს წინააღმდეგობასო.
ჩვენი ასეული რომ მაღლა ავიდა, სროლა შეწყდა. მივხვდი, მეც არ უნდა მესროლა, რადგან თუ თავს გავიმჟღავნებდი, ყველა მე დამიწყებდა სროლას. სავარაუდოდ, ეგონათ, ერთი ათეული დარჩათ დაბლა, იქ, სადაც მე ვიყავი. რაციით გადმომცეს, რუსები შენკენ მოდიან და ამიტომ შენს კოორდინატს ჩვენი არტილერია დაბომბავს. თუ გადარჩი, ამოგიყვანთო. რაცია თავზე მედო და ყველაფერი მესმოდა, ვინ რას ლაპარაკობდა. დამბომბეთ-მეთქი. ოღონდ ისინი გაეჟუჟათ და თავის გადარჩენაზე არც ვფიქრობდი. მაგრამ საოცრება მოხდა, ჩვენი ჭურვის ერთი ნატეხიც კი არ მომხვედრია. სამი ახლოს დავარდა, წნევამ ჰაერში ამაგდო და ნატყვიარებიდან სისხლმა იფეთქა. როგორც იქნა, მოვიდნენ ჩვენი ბიჭები. ისიც მახსოვს, ტელეფონი, საბუთები და იარაღი ვის მივეცი, გონება არ დამიკარგავს. მერე კი არ მახსოვს, სად მიმიყვანეს, მგონი, გორის ჰოსპიტალში. რომ გამეღვიძა, ოპერაცია უკვე გაკეთებული მქონდა და თბილისში, კლინიკაში ვიყავი. 
მერაბ თუთისანი ჩემთან ერთად წამოიყვანეს, მარუაშვილიც. აქ იწვა, საბედნიეროდ, ცოცხალია. ყველას ეგონა, მოვკვდებოდი, მაგრამ ღვთისმშობელმა გადამარჩინა».
ცირდავა გონზე მოსვლისთანავე მოიკითხა კიდევ ერთმა სასწაულებრივად გადარჩენილმა ჯარისკაცმა, 22 წლის ირაკლი მაღულარიამ. ირაკლი კომაში ყოფილა, როდესაც საავადმყოფოში მიუყვანიათ. თან, საბუთი არ ჰქონია, მხოლოდ ხის ჯვარზე ეწერა თურმე მისი სახელი. კარგა ხნის განმავლობაში დაჭრილი კლინიკაში რეგისტრირებული იყო როგორც უცნობი, სახელად ირაკლი. გონს მოსვლისთანავე უკითხავს, გადარჩა თუ არა ჩემი ოცმეთაურიო. როცა უთხრეს, გვერდზე პალატაშიაო, მისი ნახვა მოითხოვა. იქით თემური ითხოვდა იმავეს, ექიმებმა ვერ გაუძლეს მათ მუდარას და საწოლებით მიაგორეს ბიჭები ერთმანეთთან. ყველანი ვტიროდით, – იხსენებენ ექიმები, – ბიჭებს მხოლოდ ხელის გაწვდენა შეეძლოთ ერთმანეთისკენო. ახლა ერთი სული აქვთ, როდის გაუსწორდებიან ღვთისმშობლის წილხვედრი მიწის მტერს საკადრისად.