ეძღვნება თეთრი არწივის ათეულის მეთაურს იოსებ თანიაშვილს
ეძღვნება თეთრი არწივის ათეულის მეთაურს იოსებ თანიაშვილს
27.05.2015
<<< შენ გმირი ხარ სოსო და გმირად დარჩები ჩემ გულში >>> . . …. მიიწურა გაზაფხული….წვიმს …. წვიმს და ჩემშიც მრავალია წვიმად მოდენილი ცრემლი…დღეს 27 მაისია შენი დაბადებისდღე სოსო… 45 წლის იუბილარი ხარ….მაგრამ მას შემდეგ რაც გაგრაში ბრძოლისას უგზო-უკვლოდ დაიკარგე…23 წელია ისევ უშენოდ…ისევ მონატრებით…. ისევ ისე უსასრულო მოლოდინით ვხვდები ამ დღეს…სიტყვები უძლურია იმ ტკივილის გამოსახატავად რასაც შენი უგზო-უკვლოდ დაკარგვით განვიცდი სოსო…არ შემიძლია შენი დავიწყება სოსო….დროც ისე სწრაფად გადის, ასე მგონია თითქოს ახლა იყო ის საშინელი აფხაზეთის ომი…სულ თვალწინ მიდგას ის დღეები… რაც უფროო დრო გადის და ვერაფერს ვიგებთ შენზე …. მით უფრო უდიდეს ტკივილს და მონატრებას ვგრძნობ….ამ ტკივილს არავის არ უსურვებ…. ომში ახლობლის…გულისსწორის უგზო-უკვლოდ დაკარგვა…ახლობლის სიკვდილზე მეტად უფრო დიდი ტკივილი და საშინელება ყოფილა… გონებით ვიცი აღარ დაბრუნდები… მაგრამ გულით მაინც გელი… შენს ამგვარ დაკარგვას და მოლოდინს მხოლოდ შენსავით დაკარგულების მშობლები და ახლობლები თუ მიხვდებიან…რომელთაც დროდადრო იმედის ძაფი გაწყვეტაზე აქვთ, მაგრამ შავ ფიქრებს თავს ახწევენ ხოლმე და გულში კვლავ იმედი ესახებათ ჩემსავით…. ასე იყო მამაშენიც…სიკვდილის ბოლოწუთამდე შენი დაბრუნების იმედის სხივი არ ჩაქრობია…ღმერთმა ნათელში ამყოფოს…ყველას გული გვატკინა…სამწუხაროდ წელს შენს დაბადებისდღეს…შენი ახლობლები… მეგობრები… შენი დის ოჯახი…შენი დამწუხრებული დედა…მამაშენის გარეშე შეხვდებიან… მამაშენი შენ დაკრგვას შენ დამწუხრებულ დედასთან ერთად ძალიან განიცდიდა… ცრემლით, წუხილით შენს მოლოდინში აღამებდა და ათენებდა…უფალმა იქნებ იქ სასუფეველში მაინც აპოვნინოს შენი თავი სოსო… ….. ბევრჯერ საკუთარი თავისთვის მიკითხავს…ასე რატომ მოგექცა ცხოვრება…. რატომ გარგუნა ბედისწერამ ამხელა ტკივილი…. შენ ხომ არავისთვის ცუდი არ გაგიკეთებია….შენზე ნაწყენიც ხომ ჭიანჭველაც არ დაიარებოდა ამ ცოდვილ მიწაზე….უსაზღვრო ერთგულება იცოდი….რაღაც იყო საოცარი შენში…..ყველასათვის უდიდესი სითბოსი და სიყვარულის მინიჭება შეგეძლო…უსაზღვროდ თესავდი სიკეთეს…ყველას ტკივილს განიცდიდი, ყველას დახმარებას ცდილობდი და 1992 წლის აგვისტოს , როცა აფხაზეთს საფრთხე დაემუქრა, როცა სამშობლოს დასაცავად ვაჟკაცებს უხმობდნენ, შენც გაგიწვია მთაწმნდის კომისარიატმა აფხაზეთში….თეთრ არწივში ათეულის მეთაურად მოხვდი…დედის ხვეწნა -მუდარას წინ აღუდექი და საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის დაცვა უპირველეს მოვალეობად ჩათვალე… და იქაც შეძენილ მეგობრებს დახმარებას უწევდი… ბევრს უშველე შენი გმირობით… გაგრის დაცემის ბოლო წუთამდე იბრძოდი…. ცხარე ბრძოლიდან მანქანით გამოგყავდა დაჭრილები, მშვიდობიანი მოსახლეობა და ბოლოს როცა აღარ გიშვებდნენ, შენ მაინც მიბრუნდი მშვიდობიანი მოსახლეობის დასახმარებლად და საუბედუროდ იქიდან აღარ დაბრუნებულხარ, აღარავის უნახიხარ…უგზო-უკვლოდ დაიკარგე და ტირილი, წუხილი იყო შენ სახლში… შენი დის, მშობლების საცოდაობამ… მთელი დუშეთი შეძრა… ჩემშიც სამუდამოდ დაისადგურა მწუხარებამ, მონატრებამ, მოლოდინმა… …..ყველა გმირად გიხსენებს…. შენ მართლა გმირი ხარ სოსო…შარშან 26 მაის საქართველოს დამოუკიდებლობის დღეს… შენ და შენსავით გაგრაში მებრძოლი უგზო-უკვლოდ დაკარგულები….გმირებად გამოგაცხადეს და საქართველოს პრეზიდენტმა ვახტანგ გორგასლის პირველი ხარისხის ორდენით დაგაჯილდოვეს და თქვენ მშობლებს ახლობლებს გადასცეს…. ვერ გადმოგცემ სოსო შენი დაკარგვის ტკივილთან ერთად იმ დღეს , რამხელა სიამაყეც განვიცადე…შენი გმირობის დაფასებისთვის …. ვამაყოფთ შენი გმირობით…გმირი ხარ და გმირად დარჩები ჩემ გულში….ჩემი გულიდან არასოდეს არ ამოიშლები…. შენ შინმოუსვლელი გმირი ჯარისკაცი ხარ და მოლოდინით გაგრძელდება ჩემი ცხოვრებააც…. უსასრულო მოლოდინით…
მარინა მელქაძე
