1998 წლის 9 თებერვლის ტერაქტი, ედუარდ შევარდნაძის მემუარებიდან – „ფიქრი წარსულსა და მომავალზე“.
„ ის დღე, 1998 წლის 9 თებერვალი, ორშაბათი, კარგად მახსოვს. როგორც ყოველთვის სამსახურიდან, სახელმწიფო კანცელარიიდან სახლისკენ, კრწანისის სამთავრობო რეზიდენციისკენ, გვიან გავედი. როგორც შემდეგ, ძიებისას დაზუსტდა – 23 საათსა და 20 წუთზე.
ჩემი ესკორტი რამდენიმე მანქანისაგან შედგებოდა – წინ პოლიციისა და დაცვის მანქანები მიგვიძღოდნენ, უკანაც დაცვის მანქანა მოგვყვებოდა. ინსტრუქციის თანახმად, დიდი და არათანაბარი სიჩქარით მივდიოდით.
სამასი არაგველის ობელისკთან მიახლოებისას აფეთქების ხმა შემომესმა და ჩემს „მერსედესის“ ფორმის დაჯავშნულ ავტომობილს წინიდან ნაღმსატყორცნით ნასროლი ორი ჭურვი მოხვდა, საქარე მინის ოდნავ ქვემოთ, ძრავაში. ჯავშანმა დარტყმა თავის თავზე მიიღო, ამან გადაგვარჩინა. გაისმა ავტომატის ჯერის ხმა და მანქანის საბარგულს მესამე ჭურვიც მოხვდა. ძრავა ჩაქრა, ასფალტზე სამუხრუჭე სითხე გადმოიღვარა და დაახლოებით ასი მეტრი ინერციით ვისრიალეთ. მძღოლი ბრმად მართავდა ავტომობილს, რადგან საქარე მინის ზედა ფენა დაიბზარა და აღარაფერი ჩანდა. ცდილობდა ძრავა აემუშავებინა, მაგრამ რას აამუშავებდა, როდესაც თურმე ერთიანად დამტვრეული იყო.
ამ დროს მანქანაში ვისხედით მძღოლი გივი ელიზბარაშვილი, სახელმწიფო დაცვის სპეციალური სამსახურის უფროსი ვახტანგ ქუთათელაძე და მე.
დაცვის ბიჭები ბრძოლაში ჩაებნენ და საპასუხო ცეცხლი გახსნეს. ტერორისტთა ყურადღება მათზე გადავიდა და ჩემი გასრიალებული მანქანა მათი ყურადღების მიღმა დარჩა. ერთი ტერორისტიც რომ ყოფილიყო წინ, როცა გავჩერდით, იქვე ამოგვხოცავდა. მანქანას ცეცხლი ეკიდა და შიგ დარჩენა შეუძლებელი იყო , გადასვლაც – სახიფათო. არ ვიცოდით, ტრასაზე კიდევ ვინმე თუ იყო ჩასაფრებული. გვესროდნენ, მაგრამ უკვე შორიდან. იქ, ჩვენ უკან, დიდი ბრძოლა იყო და ჩვენთვის აღარ ეცალათ. მით უფრო, რომ ჩემს დაცვასაც, რომელსაც უკვე გათავებოდა ტყვია – წამალი, ცენტრიდან გამოძახებულმა დამხმარე ძალამ მოუსწრო. ტერორისტები უკვე თავის გადარჩენისთვის იბრძოდნენ.
РПГ-26 «Аглень” კალიბრი 72.5 მმ,სიგრძე 77 სმ, მასა 2,9 კგ,რეაქტიული ყუმბარის საწყისი ფრენის სიჩქარე 144 მეტრი/წამი, პირდაპირი სროლის სიშორე 170 მეტრი, ეფექტური სროლის სიშორე მოძრავი ჯავშანტექნიკის მიმართ 150 მეტრი,ჯავშანგამტანობა 220-440 მმ.
როცა ჩვენი მანქანა გაჩერდა, ვახტანგ ქუთათელაძემ შორიახლოს გაჩერებული საგზაო პოლიციელი მოიხმო თავისი პატარა მანქანით. იგი გაოგნებული იდგა, მაგრამ მაინც იყოჩაღა, თავისი მანქანა ისეთი კუთხით მოაყენა „მერსედესს“, რომ მე ტყვია არ მომწვდენოდა და მასში გადავსულიყავი. გადავსხედით იმ მანქანაში და სწრაფად წავედით კრწანისისკენ. გარიკ სიმონიანი იყო ეს პოლიციელი, თბილისელი სომეხი.
დღესაც ტკივილად მაქვს, რომ ამ ტერაქტს ჩემი ორი დაცვის წევრი შეეწირა, შესანიშნავი ბიჭები – კახა შევარდენიძე და დავით კოკაური. მძიმედ დაიჭრნენ და ძლივს გადარჩნენ ლადო კახეთელიძე და არჩილ საბედაშვილი. ესენი რომ არ ყოფილიყვნენ, მანქანაში ყველას ამოგვხოცავდნენ.“
ედუარდ შევარდნაძის მემუარებიდან – „ფიქრი წარსულსა და მომავალზე“.
https://fb.watch/5oP12ZusVG/
