ედვარდ შევრდნაძეს წერილი ბორის ელცინს 1993 წლის 16 სექტემბერი
“ძვირფასო ბორის ნიკოლოზის ძევ, მოგმართავთ ჩემი სამშობლოსთვის უმძიმეს წუთებში. უძლური ვარ, რამე გთხოვოთ; უბრალოდ, გაცნობებთ: სოხუმთან კონცენტრირებულია გუდაუთის დაჯგუფების ტანკები და მძიმე ტექნიკა, წამმზომი ჩართულია, მათი ძალები სადაცაა, შეიჭრებიან ქალაქში, რომელსაც დაცვის მინიმალური საშუალებაც არ გააჩნია. ასეთივე მდგომარეობაა ოჩამჩირის რაიონში, საიდანაც, პატივს ვცემდით რა სოჭის ხელშეკრულებით აღებულ ვალდებულებებს, ტექნიკა და ცოცხალი ძალა გამოვიყვანეთ.
უკვე მესამეჯერ ჩემი ხალხი მოტყუებულია მათგან, ვინც ხელის მოწერით დაადასტურა ხელშეკრულებები და არაფერი გაუკეთებია მათ შესასრულებლად. რა დავუშავეთ რუსეთს და მსოფლიოს – ის ხომ არა, რომ უკვე მერამდენედ, საქართველოს ისტორიაში, მოვინდომეთ თავისუფლება და დამოუკიდებლობა. ის, რაც მინდოდა თქვენთვის მეთქვა, თქვენს წარმომადგენელს ვუთხარი სატელეფონო საუბრისას. ჩვენ განგვაიარაღეს და მხოლოდ იმიტომ, რომ თქვენ დაგიჯერეთ. ახლა ვერაფრით დავიცავთ თავს. მე ერთი რამ დამრჩენია: ჩავიდე სოხუმში და მის მოსახლეობასთან ერთად შიშველი ხელებით დავიცვა ქალაქი”.
ედუარდ შევარდნაძე, 1993 წლის 16 სექტემბერი.
ასეთი შედეგები მოაქვს რუსეთთან ერთ მაგიდასთან ჯდომას და მოლაპარაკებებს.
