კოკო გამსახურდია: „დილარ ხაბულიანმა “დეზოდორი” შეისხა თვალებში და გაიშოტა, ჩემზე ქიმიური თავდასხმა განხორციელდაო“

კიდეც ერთხელ უახლეს ისტორიაზე, იმიტომ რომ მავანს ვერ შევაგნებინე, მავანს კი საერთოდ არ სურს გაიგოს საქმის ნამდვილი ვითარება. წერენ და ამბობენ: “პრეზიდენტი ვარდების სროლაზე ლაპარაკობდა, ჰუმანისტობდა და არ ალაგმა პუტჩისტები. უნდა დაედუღებინა, გაენადგურებინა, ამისთვის სრული ავტორიზება ქონდა. მოკლედ იგი პირდაპირ აგებს პასუხს.” გულშემატკივრისაგან განსხვავებით მოწინააღმდეგე ნიშნისმოგებით და ირონიით დაგვჩხავის ამ შინაარსის ტექსტს.
რა ადვილია, არა?
1. უზენაესი საბჭოს დეპუტატის, ბიმურზა აფრასიძე-დადეშქელიანი ადასტურებს, რომ 1991 წლის 21 დეკემბრის ღამეს პრეზიდენტმა ზვიად გამსახურდიამ საპარლამენტო დელეგაცია ბიმურზა აფრასიძე-დადეშქელიანის, ალექსანდრე ქობულაშვილის და აკაკი გასვიანის შემადგენლობით გაგზავნა მანქანების ბარიერის მეორე მხარეს სიგუასთან მოლაპარაკებაზე, მოახლოებული სისხლისზღვის შესაჩერებლად. ოპოზიციის ყველა მთავარ მოთხოვნაზე უნდა დათანხმებულიყვნენ (ახალი საპარლამენტო არჩევნების დანიშვნა, კოალიციური მთავრობის შექმნა და ა.შ.) სიგუამ ისინი ალოდინა საათები, ბოლოს დაღლილობა მოიმიზეზა და არ შეხვდა.
2. საქართველოს უბრალოდ არ ყავდა ორგანიზებული შეიარაღებული ძალა, რომელიც პუტჩისტებს ალაგმავდა. სსრკ-ს პირობებში, თუნდაც გორბაჩოვის დროს ამ ამოცანის გადაჭრა, ანუ რეალური არმიის შექმნა უმძიმესი იყო. არადა ეროვნულ ხელისუფლებას არმიის ნამდვილი მშენებლობისთვის ხელები ახლაღა ეხსნებოდა. მოხალისე ახალგაზრდები ბევრნი მოვიდნენ მთავრობის სასახლეში 22 დეკემბერს, როგორც კი დაიწყო სროლა, მოგვეცით იარაღიო. სამწუხაროდ, არც იარაღი იყო. მეორე მხარე კი რუსული იარაღით და ინტრუქტორებით იყო მომარაგებული. მათვე ეხმარებოდათ სპეცნაზი “ღამურა”. ააფეთქებდნენ ჩვენები ბეტეერს და მის სანაცვლოდ 2-3 ახალი ბეტეერი და ტანკი ჩნდებოდა. პრაქტიკულად ყველა სამხედრო ხელმძღვანელი გაეთიშა ბრძოლას:
– გვარდიის მთავარი სამმართველოს უფროსმა, ლოთი ქობალიამ ფეხში დავიჭერი, ვერ ვიომებო.
– შს მინისტრის პირველმა მოადგილემ, რომან გვენცაძემ დუნდულში დავიჭერი, ვერაფერს გავაწყობო.
– შს მინისტრმა დილარ ხაბულიანმა “დეზოდორი” შეისხა თვალებში და გაიშოტა, ჩემზე ქიმიური თავდასხმა განხორციელდაო; (ეს იგივე ხაბულიანია, ნაციონალურ მოძრაობაში რომ შევიდა მოგვიანებით.)
– გია უჩავა, სამთავრობო შტაბის უფროსი პუტჩისტებს ყოველდღიურად ამარაგებდა ინფოებით.
– ვანო ჭელიძემ, შინაგანი ჯარების სარდალმა დაშალა ჯარი და გაიქცა;
– ბესო ქუთათელაძემ ტელეანძა გადასცა პუტჩისტებს და მათ მხარეზე გადავიდა.
– ნოდარ გიორგაძე, ავღანელთა კავშირის ლიდერი თავიდან პრეზიდენტს შეხვდა, მერე კი საერთოდ გაერიდა ბრძოლას თავის შეიარაღებულ ჯგუფთან ერთად.
– პოლკოვნიკი თენგიზ ეპიტაშვილი პირდებოდა პრეზიდენტს, ჩემი ტანკებით ცხინვალის შემოგარენიდან დავიძრებიო, მაგრამ ეს ყველაფერი დაპირებად დარჩა. სულ რაღაც ორიოდე თვეში კი ეპიტაშვილი კადრებზე ჩანს, შევარდნაძეს რომ ხვდება თბილისის აეროპორტში.
– დარჩა თავდაცვის მინისტრი ჯონი ფირცხალაიშვილი, რომლის მთელი ამოცანა შემცირდა უზენაესის ეზოში მეგაფონით სიარულზე, რათა გაეფრთხილებინა იქ მყოფნი ერთ ადგილას ნუ შეჯგუფდებითო. აი ესაა იმდროინდელი მოვლენების უმძიმესი სურათი. მაშ ვინღა ალაგმავდა გადამტრიალებლებს?
3. თავდაცვის სამინისტროს მოსკოვის პუტჩამდე არავინ არ ჩამოგაყალიბებინებდა, ეგრევე დაგვარტყამდნენ. ის კი არა, პუტჩის დროს პრეზიდენტს მტკიცება მოუწია გეკაჩეპე-ს წარმომადგენელთან, რომ ეს გვარდია კი არის, შინაგანი ჯარია. საუბარია იმ ჩანასახოვან ნაწილზე, რომელიც კიტოვანმა რკონში წაიყვანა. გენერალი შურავლიოვი კი დაბომბვით იმუქრებოდა. როგორც კი იტყოდი აგვისტომდე, რომ გვყავს არმია და სამინისტრო, ცენტრი ომს დაიწყებდა. და გინდაც 1991 წლის აპრილში გეთქვა, რომ გყავს არმია – იგივენაირად დაგარტყამდნენ. ან ვინმეს გონია, რომ ლანდსბერგისს ყავდა არმია მაგ დროს? მაშინ რა საჭირო იყო ხალხის მორიგეობა მთავრობის სასახლესთან ვილნიუსში?
ხელისუფლებამ ისევე დააფიქსირა პუტჩი, როგორც პირველი დამოუკიდებელი რესპუბლიკის ხელმძღანელობამ ოკუპაცია. არის ეს მსგავსება მათ შორის.
ამიტომაც არ მიიღება ეგ საყვედური თუ ბრალდება.“ – წერს კოკო გამსახურდია.
წყარო: alia.ge