რას იხსენებს 101-ე ბატალიონის ათმეთაური მიხეილ ცირდავა გაგრაზე 1992 წლის 1 ოქტომბერს დაწყებულ შეტევაზე

მე რომ აფხაზეთში მივდიოდი ალექსეევკაში მოხდა შეკრება, დარბაზში შევედი თუ არა ტანკის ეკიპაჟი მოითხოვეს, ეგრევე მივარდა 4-კაცი, რომლებიც ერთმანეთის მეგობრები იყვნენ და უცებ დაკომპლექტთა ეკიპაჟი. მე უარი მითხრეს მეტი ტანკისტი არ გვჭირდებაო. როგორც შემდეგ მივხვდი ჩვენ გვამზადებდნენ გაგრაში გასამგზავრებლად, ხოლო ტანკისტების მოთხოვნა იყო ცალკე ვინაიდან გაგრაში იმ დროისათვის იყო 2-ტანკი და ტანკისტები არ ყავდათ. აქვე წინასწარ ვიტყვი, რომ გაგრაში ამ რჩეულმა ოთხეულმა განაცხადა, რომ არ იყვნენ ტანკისტები და მოიტყუეს იმიტომ, რომ ომში წასულიყვნენ. ასე დარჩა გაგრაში ტანკები ტანკისტების გარეშე. მე გაგრაში სპეციალობით ტანკისტი ვერ ვნახე, ერთი იყო ადგილობრივი ჩემი მეგობარი ტანკის მემიზნე, რომელმაც უარი თქვა ჩემ ტანკში ჩაჯდომაზე, მისი მხრიდან ამის მიზეზი იყო გაღუნული ლულის რიჩაგი, აბობდა შეიძლება ჭურვი ტანკში აფეთქდესო, ამის გამო მარტო ვიყავი, სამი კაცის მაგივრად: მეთაური, მემიზნე და დამტენის ადგილზე. თუ ტანკში ჩასულხარ მიხვდები, მოძრავ გაფუჭებულ ტანკში, რომელსაც სტაბილიზატორი არა აქვს და ხელით ატრიალებ ლულას, უნდა გადახვიდე მეორე მხარეს დატენო ზარბაზანი და ტყვიამრფქვევი ამ მომენტში ვერაფერს ვერ ხედავ გარეთ რა ხდება, უნდა დაბრუნდე უკან და შეასრულო მეთაურის და მემიზნის ფუნქცია და გილზა ლულაში იჭედება და მოძრავი სამიზნე ხდები.

ვინ იყვნენ ტანკის ეკიპაჟის წევრები, თუ იმასაც გავითვალისწინებთ, რომ ორი დღედაღამე გვიწევდა მორიგეობა წინა ხაზეე და მერე სხვები გვცვლდნენ. მე რომ ვნახე მხოლოდ მძღოლი-მექანიკოსი იყო ხაშურელი თემურ მჭედლიძე, მხედრიონელი, რომელიც სპეციალობით არ იყო ტანკისტი. მოიყვანა ტანკი ღამე და გააჩერა წინა ხაზე. რომ ვუთხარი სხვა ეკიპაჟის წევრები სად არიან მეთქი, მიპასუხა ეს დღეები ისვენებენო, იყო ესეთი ცხონებული ზაურ ყვავაძე 102-ბატალიონიდან სპეციალობით ბმპ-ს მემიზნე, რომელიც ტანკზეც იყო ხოლმე და იმ დღეს ისვენებდა, ასევე ყავდა ეკიპაჟში ადგილობრივი გელა, რომელიც გაგრის დაცემისას წამებით მოკლეს. ჩემი მძღოლიც დაიღუპა, ასევე მოკლა სნაიპერმა გაგრის დაცემისას ჩემთვის უცნობი ახალი მეთაური. მოკლედ ეს ტექნიკა იყო ჩვენი მეომრებისათვის, რომ მხნედ ყოფილიყვნენ და მისი იმედი ქონოდათ. ერთერთ მორიგეობაზე ბმპ გამოგვიგზავნეს, რომელსაც ლულა გაფუჭებული ქონდა და უბრალოდ იდგა წინა ხაზე. ბოლოს აფხაზები გათამამდნენ და დაგვიწყეს სროლა, რადგან ჩვენი ტექნიკა უმოძრაოდ იყო, მე მოვიფიქრე ესეთი რამე ბმპ გავიყვანეთ პოზიცცის წინ ოდნავ გვერდულად რომ ჩვენი ყუმბარ მტყორცნიანი კაცი არ გამოჩენილიყო და მან მოახდინა გასროლა. ეს ისე სწრაფად გავაკეთედ რომ ისკიარა ჩვენების ნაწილიც ვერ მიხვდა რომ ბმპ ს ნაცვლად სხვა ისროდა.

გაგრაში მოწინააღმდეგე თუ არ ჩავთვლით ბასაევის ხალხს ჩვენზე უვიცები იყვნენ, მაგრამ ბოლოს ასწავლეს. რამდენჯერ ყუმბარმტყორცნი დამცველის მოხსნის გარეშე გვესროლეს და უბრალოდ ვარდებოდა და არ ფეთქდებოდა……………

მხედრიონის უფროსი იყო ვაჟა ქრისტესიაშვილი, რომელმაც ორჯერ ძალით ღამე დამსვა  ბმპ-ს და ბტრ-ს მემიზნეთ, სხვა არავინ არის და სროლას გზაში ისწავლიო???? კიდევკაი სროლა არ მომიწია სიბნელეში რა უნდა მესწავლა ჩემით, არადა ჩემ იმედზე იყვნენ….

error: სტატიის დაკოპირება აკრძალულია!!!