“თეთრი არწივის” მებრძოლის შოთა სეხნიაშვილის მოგონება “უნა -უნსოს” უკრაინელ მებრძოლზე.

“ივნისი იდგა (1993 წ. -–ავტ.). მდინარე გუმისთის მიდამოებში დაზვერვაზე წავედით, კარგა ხანს ტყე-ტყე ვიარეთ. უცებ გზაზე ვიღაც შევამჩნიეთ. ჯერ რუსი გვეგონა და მოკვლა გვინდოდა. როცა დავინახეთ, ზურგზე ავტომატი ეკიდა და ფეხებს ძლივს მიათრევდა, გადავწყვიტეთ, ტყვედ აგვეყვანა. გავცვივდით გზაზე, ალყაში მოვიქციეთ და დავიწყეთ ყვირილი რუსულად, – დაგვნებდი, დაგვნებდი-თქო.“თვალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარით, რომ მის ხელში “ლიმონკა” გაჩნდა, – თავად დამნებდით, თქვე ძაღლიშვილო აფხაზებო, ახლა ყველას დაგწყვეტთო. საქმის ასე მობრუნებას არ ველოდით, იმას კი მივხვდით, რომ ჩვენიანი იყო… ამ დროს ვიღაცამ დაიყვირა, – ბიჭებო, “ლიმონკას” კალცო მოაძროო და ადგილზე გავშეშდით. რამდენიმე წამით ავავლეთ თვალი ერთმანეთს. ჩვენი ტოლი ჩანდა (მაშინ 19-20 წლისანი ვიყავით). დამშვიდება დავუწყეთ, – აფხაზები არ ვართ, ქართველები ვართ-მეთქი, ის კი უკრაინულად გვაგინებდა..
ბოლოს, როგორც იქნა, გაჩერდა – თუ ქართველები ხართ, საბუთი მაჩვენეთო(?!)–რა საბუთები, ბიჭო, დაზვერვაზე ვართ ტყეში-მეთქი. უცებ მეგობარმა ხელი გამკრა – მივხვდი, რომ ქართულად გავყვიროდი. ვინმე წავიდეს და მოიტანოსო, – არ იშლიდა ის უკრაინელიც და “ლიმონკას” ხელში ატრიალებდა. რატომღაც მეგონა, – ჰა და ჰა, აგვაფეთქებდა. წამოვედი გინებ-გინებით. სიმწრისაგან მოწევა მომინდა, სიგარეტი რომ ამოვიღე, ქაღალდი ამომყვა, – სოხუმის კომენდანტის ბრძანება იყო სოხუმის პურის ქარხნის დაცვის გაძლიერებაზე. ბევრი აღარ მიფიქრია, გავიქეცი და იმ უკრაინელს ავაფარე – აჰა, დოკუმენტი-მეთქი. ისიც უმალ დამშვიდდა. ამ დროს ხელი ვტაცეთ და შევიპყარით. თურმე რაზმს მოწყდა, ტყეში მოკლეზე წასვლა განიზრახა და გზა დაებნა… ჩვენ მიგიყვანთ თქვენს უფროსთან-მეთქი. არაო, – თავი მოიკლა, – ის კიევში გამაბრუნებს. იქ კი ყველა დამცინებს, – რანაირი “უნა უნსოელი” ხარო. მაშინ პირველად ვნახეთ ასე ახლოს “უნა უნსოს” მეომარი. ერთმა ჩვენიანმა ვეღარ მოითმინა და მიახალა, – წეღან თავის მოკვლისა არ გეშინოდა და ახლა მეთაურის გეშინიაო? სირცხვილის მეშინიაო, – ისე თქვა, რომ მისი შემშურდა. მაინც წამოვიყვანეთ. უკრაინელების მეთაურს რომ მოვუყევით ეს ამბავი, დაგვპირდა, კიევში არ გავუშვებო. გზაში ყველა იმაზე ვფიქრობდით, რატომ დაგვიჯერა, რა იცოდა, იმ ქაღალდზე რა ეწერაო. სულ მინდოდა მეკითხა, მაგრამ მერე აღარსად შემხვედრია…”