ისტორიკოსი დიმიტრი სილაქაძე გენერალ გიორგი კვინიტაძის შესახებ.

“გენერალ კვინიტაძის ჩამოსვენებაზე მინდოდა ჩემი მოსაზრება დამეწერა, მაგრამ აქამდე ვერ მოვიცალე. პრინციპში ახლაც მასეთ მდგომარეობაში ვარ, მაგრამ ცოტას მაინც დავწერ.

საერთოდ ეს გადასვენება გადმოსვენების საკითხები დიდად არ მომწონს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ შემთხვევები ინდივიდუალურად არ უნდა განვიხილოთ.

მაგალითად უმჯობესი იქნებოდა ბარათაშვილი განჯაში დაგვეტოვებინა ან კიდევ ზვიად გამსახურდია გროზნოში? ან რა შეიცვლებოდა ჩვენთვის ვაჟა რომ ისევ დიდუბეში ყოფილიყო? ან რას ცვლის ის ფაქტი რომ გურამ დოჩანაშვილი მთაწმინდაზე არ არის დაკრძალული? ამ კითხვებზე პასუხი სხვადასხვაა.

რაც შეეხება კვინიტაძეს, თავიდანვე ვიტყვი, რომ მე ვემხრობი მისი ჩამოსვენების ამბავს. საამისოდ რამდენიმე მიზეზი არსებობს :

1.კვინიტაძე რომ ლევილში ყოფილიყო დაკრძალული, მაშინ მისი ჩამოსვენების საჭიროება არ იქნებოდა, მაგრამ ის იყო შატუს სასაფლაოზე. პარიზში ჩასული ქართველებიდან ალბათ საუკუნეში ერთხელ თუ მივიდოდა მის საფლავზე ვინმე, განსხვავებით ლევილისგან რომელიც იქაური საქართველოა და ჩვენი ერთგვარი ცენტრია საფრანგეთში.

2.გენერალმა კვინიტაძემ თბილისიდან მცხეთისაკენ თბილისში უკანდაბრუნების გეგმით და სურვილით დაიხია . სამწუხაროდ ეს ვერ მოახერხა, ამიტომ მისი ცხედრის დაბრუნება თბილისში და ზოგადად საქართველოში სიმბოლური ამბავია.

3.საერთოდ ასეთი საზოგადო მოღვაწეთა საფლავები გარკვეული სიმბოლიზმის მატარებელია. მოდი ვკითხოთ საკუთარ თავს, გვაქვს ჩვენ ქართველებს ასეთი რანგის სამხედროთა საფლავები ? საფლავები სადაც შეიძლება სხვა მოქალაქეებთან ერთად მომავალი ან მოქმედი ოფიცრები თუ ჯარისკაცები მივიდნენ , პატივი მიაგონ მათთვის ძვირფასი და მაგალითის მიმცემი მხედრის, გენერლის სხოვნას. ეს მათთვის მნიშვნელოვანი, ემოციური აქტი იქნება. სიმბოლური აქტი რომელიც მათ საბრძოლო თუ მოქალაქეობრივ სულისკვეთებას აამაღლებს. ერთი-ორი გვაქვს კი, მაგრამ არა მეოცე საუკუნის ქართველი გენერლის.

რაც შეეხება დაკრძალვის ადგილს. დაახლოებით ერთი წლის წინ გავიგე, რომ კვინიტაძის გადმოსვენება იგეგმებოდა. მაშინვე გამოვთქვი მოსაზრება, რომ ძალიან სიმბოლური იქნებოდა ორი ადგილი.

1.კოჯორ-ტაბახმელას მემორიალი. გენერალი დაიკრძალებოდა იქ სადაც მისი მეომრები დაიღუპნენ. მაგალითად როგორც გენერალი ჩუიკოვი , რომელი სტალინგრადში, მამაევის ყორღანზეა დაკრძალული თავის ჯარისკაცებთან ერთად. ასე ითხოვა მან სიკვდილის წინ. ასევე გამახსენდა ხალხური ლექსი – კოჯრის მთაზე დაფლეთილი თეთრი დროშა ქანაობდა , კვინიტაძის ზარბაზნები სკდებოდა და გრიალებდა.

2.მუხათგვერდის ძმათა სასაფლაო. მუხათგვერდი ქართული არლინგტონის მოდელია და მანდ გენერალ კვინიტაძის დაკრძალვა გარკვეული კავშირის და სიმბოლიზმის მატარებელი იქნებოდა.

ეს ორი ადგილი უფრო სიმბოლური იყო, თორემ განა მთაწმინდა მისთვის ზედმეტია.

პრინციპში მთაწმინდაზე, ჩოლოყაშვილის გვერდით დაკრძალვასაც ახლავს სიმბოლურობა, მაგრამ ნაკლები.

ბოლო დღეებში ასევე დაისვა კითხვა , რა დამსახურება აქვს კვინიტაძეს ქვეყნის წინაშე? ძალიან მოკლედ ჩამოვთვლი.

-1918 წლის ზაფხულში ოსმალური რაზმების დამარცხება ქვემო ქართლში.

-1918 წლის დეკემბერში სომხეთ-საქართველოს ომის დროს იყო შულავერის ფრონტის შტაბის უფროსი და წარმატებულ ოპერაციაში მისი წვლილი საკმაოდ დიდია.

-1919 წელს მისი სარდლობით ქართულმა ჯარმა დაამარცხა ე.წ ყარსის რესპუბლიკის ჯარები, აიღო ახალციხე და არდაგანი .

-1919 წელს დაარსა სამხედრო სასწავლებელი, აი ის სასწავლებელი რომლის იუნკრებითა და ნაცვლებით დღემდე ვამაყობთ. არა მხოლოდ დაარსა, არამედ საკუთარი სახე მისცა და სულისკვეთება შთაბერა.

-1920 წლის მაისში , მისი მთავარსარდლობით საქართველომ საბჭოთა რუსეთის მე-11 არმიის შეტევა მოიგერია.

-1918-1921 წლებში ჩაახშო რამდენიმე ანტისახელმწიფოებრივი აჯანყება, აქტიურ მონაწილეობას იღებდა შეიარაღებული ძალების ჩამოყალიბების პროცესში.

-1921 წლის ომის დროს, მთავარსარდლად დაინიშნა იმ დროს როდესაც ომის ბედი ფაქტობრივად გადაწყვეტილი იყო. ამის მიუხედავად, მან თბილისთან მაინც გაუმართა ბრძოლა რუსულ არმიას. რამდენიმე სახელოვანი გამარჯვებაც მოიპოვა, თუმცა დედაქალაქის ალყაში მოქცევის საფრთხის გამო საბოლოოდ უკან დაიხია. ცუდსა და უარესს შორის მან ცუდი აირჩია და ამით დატოვა შანსი ომის გაგრძელების, თუმცა დავმარცხდით.

ჩამოსვენება ჩამოსვენებაა, მაგრამ აწი კიდევ სხვა რამაა ძალიან მნიშვნელოვანი. გავიაზროთ ამ ადამიანის იდეალები და როგორც გენერალი იტყოდა ჩვენი სიყვარული სამშობლოსადმი ავსახოთ ჩვენ საქციელში (,,თუ თქვენ გიყვართ თქვენი სამშობლო, თქვენ იპოვით თქვენ საქციელში”) და არა იმ თეატრალურ და აზრისგან დაცლილ პატრიოტიზმში რაც ჩვენი საზოგადოებას დიდი ნაწილს სისხლში აქვს გამჯდარი”.