1993 წლის 2 ივლისს, ტამიში საზღავო დესანტის გადმოსხმის დროს, ლელა ჭინჭარაული დუშეთის ბატალიონის ათობით სხვა თანამებრძოლთან ერთად დაიღუპა.
გოგი ჭინჭარაული (ბარისახო):
„ლელა ჭინჭარაულმა 22 წლის ასაკში დაასრულა თავისი ლამაზი სიცოცხლე, არანაკლებ ლამაზი სიკვდილით – მამულისათვის მოკვდა. უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე არ შეჰპუებია ოჩამჩირის შემოგარენში მომდგარ მომხდურთ.
არა და ვინ იფიქრებდა ამ თვალხატულა გოგოს სისხლისმღვრელ ომში წასვლას…
დედამისი, ექვსი შვილის გამზრდელი ძილა არაბული:
“ბალღობაში სწავლაც უყვარდა, ხელსაქმისკენაც მიუწევდა გული – ქსოვაც ეხერხებოდა, ქარგვაც, კერვაც… საქონელსაც ჰპატრონობდის… დაღლა არ იცოდა, მოქნილი, დაუზარელი იყო”.
ბარისახოს სკოლაში სწავლისას რაიონული შეჯიბრება გამართულა გოგონებს შორის ძროხის სწრაფად მოწველაში და ლელას გაუმარჯვია, მაგრამ სხვისთვის, “პატრონიანისთვის” მიუციათ პირველობა და უცხოეთში წასასვლელი საგზური, მას კი თურმე მხოლოდ მცირე პრიზი არგუნეს.
ალბათ, პირველად მაშინ შეეჩეხა უსამართლობას…
“დუშეთში სწავლობდა და მშობლებს არც კი გაგვაგებინა, რომ დუშეთის სამხედრო ნაწილში მივიდა ომის დროს”.
ბადრი დიდებაშვილი, დუშეთის სწრაფი რეაგირების შტაბის უფროსი:
“ლელა 1993 წლის გაზაფხულზე შემოგვიერთდა, ქმართან ერთად ჩამოვიდა. სანინსტრუქტორად მუშაობდა. 2 ივლისს მტერმა ზღვიდან გადმოსხა დესანტი, რომელმაც ალყაში მოაქცია ჩვენი შტაბი. ამ ბრძოლამ შეიწირა ლელა, რომელსაც შიშისა არაფერი ეტყობოდა, ისე იდგა მებრძოლი მამაკაცების გვერდით”.
