ჩასაფრების ზოგადი ანი-ბანი.

ვაყენებთ 2 “ფუგასურ” ნაღმს. პირველი არის იმიტატორი და სუსტად არის შენიღბული. მისი აღმოჩენისას მოწინააღმდეგის კოლონა გაჩერდება და მოხდება მტრის მებრძოლების განშლა თავდაცვით პოზიციებზე. ამით ჩვენ ერთდროულად რამოდენიმე მიზანს მივაღწევთ:
– შევიტყობთ კოლონის თავდაცვითუნარიანობის მზაობის დონეს;
– გვეცოდინება კოლონის თავდაცვის დისპოზიცია;
– გვეცოდინება ცეცხლის წარმოების მიმართულებები;
– სერიოზულად “გავითამაშებთ” მტრის ნერვებზე.

მეორე “ფუგასი” უნდა განვათავსოთ პირველისგან არა უმეტეს 100-120 მეტრის დაშორებით. იგი საბრძოლო მდგომარეობაშია და აღჭურვილია რადიოგადამცემით (უმჯობესია რასაკვირველია შნურით – უფრო სანდოა).

მას შემდეგ, რაც კოლონა გააუვნებელყოფს პირველ “ფუგასს” და დაიძვრება ვხსნით ცეცხლს (მიღებული ინფორმაციის საფუძველზე): პირველი გასროლები უნდა განხორციელდეს ხელის ყუმბარსატყორცნებიდან კოლონის იმ სატრანსპორტო საშუალებებზე, რომლებშიც სხედან მაქსიმალურად ბრძოლისუნარიანი და მომზადებული მებრძოლები. მეტყვიამფრქვევეებმა ბოლომდე უნდა გაისროლონ პირველი ლენტი (ტყვიამფრქვევების ჩასაფრების ფლანგებზე განლაგება კოლონაზე ჯვარედინი ცეცხლის წარმოების საშუალებას იძლევა). ასთი ინტენსიური ცეცხლის პირობებში მოწინააღმდეგის რიგებში იქნება ბევრი დაჭრილი, რითაც შევიტანთ ქაოსსა და არეულობას მათ რიგებში.

თუ კი კოლონის მეთაური მეტ-ნაკლებად გამოცდილია, იგი ყველანაირად ეცდება რაც შეიძლება სწრაფად გაიყვანოს კოლონა ცეცხლის ხაზიდან. კოლონის სათავო ავტომობილი მოუმატებს სიჩქარეს და როგორც კი გაუსწორდება მეორე “ფუგასს” ხდება მისი განადგურება. მეორე ავტომობილი (თუ თავიდანვე არ განადგურდა) იძულებული იქნება მკვეთრად დააგდოს სიჩქარე, რათა არ დაეჯახოს პირველს – ეს საუკეთესო მომენტია მეორე ავტომობილის განადგურებისათვის.

მოწინააღმდეგის ჩამოქვეითებული მებრძოლების წინააღმდეგ ცეცხლს ვხსნით ლულქვეშა ყუმბარსატყორცნებიდან (სასურველია ВОГ-25П ჭურვების გამოყენება) – 3-5 გასროლა თითო ყუმბარსატყორცნებიდან. სნაიპერები ერთჯერადი ცეცხლით ანეიტრალებენ მეთაურებს/ოფიცრებს და იმ მებრძოლებს, რომლებიც არ ჩავარდნენ პანიკაში. ამის შემდეგ საქმეში ერთვებიან მეტყვიამფრქვევეები, ოღონდ ახლა წყვეტილად და დამიზნებითი ცეცხლით. ჯგუფის დანარჩენი მებრძოლები უკან იხევენ და გადიან ჩასაფრების ზონიდან. როდესაც მეტყვიამფრქვევეები მორჩებიან სროლას, ესტაფეტას ისევ ლულქვეშა ყუმბარსატყორცნები იღებენ (წესით ამ დროისათვის ისინი ჩასაფრების ზონიდან უკვე 200-300 მეტრის მოშორებით უნდა იყვნენ) და ხსნიან ინტენსიურ ცეცხლს მოწინააღმდეგის მიმართულებით, რათა უზრუნველყონ მეტყვიამფრქვევეების ძირითად ჯგუფთან უსაფრთხო უკან დახევა (აქ არის ერთი მომენტი რომელიც უნდა გავითვალისწინოთ – არ უნდა დაგვავიწყდეს ლულქვეშა ყუმბარსატყორცნები ყუმბარების ფრენის შედარებით დიდი პერიოდი).

ამ დროს ძირითადი ჯგუფი უკან დახევის მიმართულებაზე აყენებს ნაღმ-ხაფანგებს, რათა გამოირიცხოს დევნის შესაძლო რისკი.

თუ თქვენ მეთაურობთ ჩასაფრებას, არ უნდა დაგავიწყდეთ, რომ არ შეიძლება ცეცხლის გახსნის ბრძანების გაცემა ხმოვანი სიგნალით, საკონტროლო გასროლით ან სასიგნალო რაკეტით (ამით მოწინააღმდეგეს საშუალებას უტოვებთ მოემზადოს ჩასაფრების მოგერიებისათვის).

უმჯობესია ჩასაფრების დაწყება:
– ნაღმის ან “ფუგასის” აფეთქებით;
– დამიზნებითი გასროლით ხელის ყუმბარსატყორცნიდან, ტყვიამფრქვევიდან ან სნაიპერული შაშხანიდან.

ასეთია კლასიკური ჩასაფრების ზოგადი მონახაზი და რასაკვირველია ყველა კონკრეტული სიტუაცია თავის ნიუანსებსა და კორექტირებებს გვკარნახობს….