წერილები ავღანეთიდან ზაირა მიქატაძე

 წერილები  ავღანეთიდან ზაირა მიქატაძე

17.10.2016

ოთხი წელია, ავღანეთზე ვოცნებობ.  აქ ჩამოსვლაზე  ნებისმიერი ჟურნალისტი  იოცნებებდა. გარდა პროფესიული ინტერესისა, ამ ქვეყნის მიმართ სხვა ადამიანური დამოკიდებულებაც მაქვს, რაც ჩემს ცნობისმოყვარეობას მოსვენებას არ აძლევს. დავემშვიდობე ბავშვებს და წამოვედი. მარიტა ატირებული დავტოვე. აეროპორტამდე მეც ვიკავებდი თავს, ბავშვის ცრემლიანი თვალები არ მშორდებოდა. ან კი რა ჰქონდა სატირალი. სამ დღეში უკან ჩავალ. თუმცა აქაურობას, ისე, როგორც ომს, დროის განზომილება არ გააჩნია. აქ ნებისმიერ წუთს შეიძლება რამე მოხდეს. რომ არ ელოდები, სწორედ მაშინ დატრიალდეს უბედურება. სანამ ავღანეთს თავზე არ მოვექეცი, ვერ გავაცნობიერე, სად მოვდიოდი. ყოველმხრივ დაჩაგრული ქვეყანა – ბუნებით, კლიმატით, ადათით, პოლიტიკური ცხოვრებითაც კი. აქ ხალხის ბედს ტერორისტულად განწყობილი პოლიტიკური ძალა წყვეტს, რომელიც როგორც მსოფლიოს, ასევე საკუთარ ხალხსაც უწყობს აფეთქებებს. რას არ გავიღებდი, ოღონდაც ამ ქვეყანაში ცივილიზაციის, განვითარების, განათლების, თავისუფლების შემოტანის უფლება მქონოდა. ასე მგონია, ადამიანების  მიმართ სითბოც აკლიათ. „ეს ჩემი დაა“, – ეუბნება ჯარისკაცი სამკაულების გამყიდველ რაჯიბს. „შენი და?“ – თვალები უბრწყინავს რაჯიბს. მოსალმების ნიშნად ხელს მართმევს, მხარზე მხრით მეხება და ძვირფასი ქვის გულსაბნევს მჩუქნის. ბიჭების გულმოდგინების შედეგად, სამხედრო ბაზებზე არსებულ მაღაზიებში ავღანელები ქართულს ამტვრევენ. მიხარია, რადგან ქართულ სიტყვას სხვა ღვთიური ძალა აქვს. მასში სხვა კოდი დევს, რომელმაც ამ ხალხს იქნებ თავისუფლების გზა გაუკვალოს. ეს ბიჭები მათთვის კაცთმოყვარეობის უდიდესი მაგალითი არიან.

ქაბულის ავღანელები უფრო გახსნილები ჩანან, იქით მთხოვენ მათთან სურათის გადაღებას. ზოგი კი ფეისბუკის მისამართსაც  მაძლევს. აუცილებლად შევეხმიანები. ამ წუთში მეც ავღანეთის სამშვიდობო მისიის მონაწილე ვარ. რასაც ამ მოკლე დროში ვხედავ, ჯარისკაცები მათთან მეგობრული დამოკიდებულებით უფრო ამყარებენ მშვიდობას, ვიდრე იარაღის შიშით. მე მხოლოდ ეს შემიძლია – ადამიანური სითბოს უხვად გაღება. იმის ჩვენება, რომ ჩვენ მტრები კი არა, მოკეთეები ვართ. მხოლოდ მათი დაცვა და განვითარება გვინდა, რადგან არ შეიძლება, 21-ე საუკუნეში ადამიანებს ასე დაუნდობლად ხოცავდნენ, ცოცხლები კი უშუქოდ ცხოვრობდნენ, რაც ასე ხშირია მთელ რიგ სოფლებში. თუმცა როგორც გვითხრეს, აქ ახლა 1394 წელია. უფალმა უწყის, დროს საიდან ითვლიან. საკუთარი ასაკის ათვლას კი ნათლობიდან იწყებენ. ასე აქვთ სისხლში გამჯდარი  თავიანთი რელიგია და ყველა ის წესი და კანონი, რაც ამ რელიგიას თან ახლავს. ეს კი არადა, ჩემი სახელის გაგონებაც ახარებთ, ჩვენებურს ჰგავსო.სანამ აქ ჩამოვიდოდი, მეგონა, თითოეულ წუთს ჩვენი ბიჭების გაძლიერებასა და სულიერად განმტკიცებაში დავხარჯავდი. მაგრამ ავღანელი ხალხის სიბრალულმა ყველანაირი განცდა გადაფარა. მე ახლა ნატოს სამხედრო ბაზიდან ვუყურებ ავღანეთს. ყველაფერს ვიღონებ იმისთვის, რომ ავღანელის მიწურიდან შევხედო სამყაროს.
უკვე მესამე ღამე თენდება  ავღანეთის ცის ქვეშ. ორი წლის წინ ფეისბუქის პირად სასაუბროში „აქაურმა“  ე.წ. ტერორისტებმა მუქარის ვიდეორგოლი  და წერილი გამომიგზავნეს. „ჩვენ ყველა ქართველ ჯარისკაცს გავანადგურებთ“, – მწერდნენ ისინი. შემდეგ კი 18 წლის ზაჰირ ავგანი დახმარებას მთხოვდა, გამეყვანა იმ ქვეყნიდან, სადაც თალიბებს ძალით მიჰყავთ ახალგაზრდები თავიანთ რაზმებში. ავღანეთში წამოსვლამდე ყაზბეგსა და შატილს ვსტუმრობდი. ჩემი ულამაზესი საქართველოს შემდეგ ავღანეთის უბადრუკი იერის ატანა ძალიან მიჭირს. მე და ქართველ ჯარისკაცებს ადვილად შეგვიძლია, თავი დავაღწიოთ აქაურობას. მაგრამ სად წავიდეს ეს ხალხი, ან კი უნდათ წასვლა, მათაც ხომ ჩვენსავით უყვართ სამშობლო? – ქვეყანა, რომელსაც უნდა გაუძლონ და აიტანონ. მეც, ისევე, როგორც ყველა ნორმალურ ადამიანს,  როცა სხვას უბედურს ვხედავ, ჩემი ბედნიერება ვერ მაბედნიერებას. აქაც იგივე განცდა მაქვს, როცა ვხედავ, რომ შიათ,  ბავშვს ბავშვობა არ აქვს, წყურიათ და წყალი არ მოეპოვებათ, როცა აქაურობა ჯოჯოხეთს ჰგავს, ძნელია, დატკბე შენი ქვეყნის მშვენიერებით.  ძნელია, მშვიდად იყო მაშინ, როცა ხედავ, რომ უამრავი ქალი, ბავშვი, მოხუცი თუ ახალგაზრდა საკუთარი ხალხის მიერ დადებულ ნაღმზე ფეთქდება.

ახლა სწორედ ამ უცნაურობებით მოცული ქვეყნის სტუმარი ვარ. საშუალება მომეცა, სამი დღე მაინც მეცხოვრა ჩვენი ბიჭების ცხოვრებით. იმ ჯარისკაცების, რომლებიც აქ, როგორც ამბობენ, მსოფლიოს ერთ-ერთ ცხელ წერტილში, სამშობლოს ინტერესებს ემსახურებიან. მაგრამ რა არის ეს ინტერესი? – ხშირად მიფიქრია ამაზე. რა უნდა ქართველ ჯარისკაცს აქ, რას ეძებს, რას იცავს სხვის მიწაზე? – ეს კითხვები  არ მშორდება აქაც, როცა ასეულობით ქართველ სამხედრო მოსამსახურეს  ასე მობილიზებულს, მოწესრიგებულს, ორგანიზებულს ვხედავ. აქამდე მეგონა, რომ ამ მისიაში მონაწილეობის აზრი ჩემი ჯარის სიმტკიცე, სიძლიერე, პროფესიონალიზმი, გამოცდიება იყო. შემდეგ კი – ჩემი პატარა ქვეყნის სახე და სახელი მსოფლიო კოალიციაში. ახლა  უფრო სხვაგვარად ვაფასებ მათ აქ ყოფნას. ჩვენი ბიჭები ტერორიზმის წინააღმდეგ იბრძვიან. ტერორიზმს კი საზღვარი არ აქვს. მან კონკრეტული ქვეყანა  არ იცის. არაერთხელ მითქვამს და ახლაც გავიმეორებ: მსოფლიო უსაფრთხოების დაცვაში უპირველესად, საკუთარი ქვეყნის, საკუთარი ოჯახის, საკუთარი სიცოცხლის დაცვა მოიაზრება. ქართველი ბიჭები სწორედ ამ ამოცანას ასრულებენ ავღანეთში.

ავღანეთიდან  gmas.ge ის მკითხველისთვის ზაირა მიქატაძე (ჟურნალ ვეტერანის რედაქტორი)