რუბრიკა „ერთი გმირის ისტორია“ დავით ფეტვიაშვილი
ყოველ ორშაბათს ვეტერანების საქმეთა სახელმწიფო სამსახური მოგიყვებათ ერთი გმირის ისტორიას
🔴დავით ფეტვიაშვილი
🔴ლეიტენანტი
🔴დაიბადა 1973 წლის 27 მაისს, თიანეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ მაგრანეთში. 1989 წელს დაამთავრა თიანეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ნაქალაქარის საჯარო სკოლა; 1991-93 წლებში გაიწვიეს საქართველოს შეიარაღებული ძალების რიგებში; ჩაირიცხა ეროვნული გვარდიის ბატალიონ ’’თეთრ არწივში’’,რიგით გვარდიელად. 1992 წლის 1 მარტიდან ირიცხებოდა ეროვნული გვარდიის მეოთხე სპეც-დანიშნულების ბატალიონში მძღოლად. იღებდა მონაწილეობას საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისათვის ბრძოლებში სამაჩაბლოში- მეღვრეკისში, ფრისში და აფხაზეთში, კერძოდ_ ეშერაში, განთიადში, გაგრაში, სომხურ ათარაში (‘’ატარა არმიანსკოე’’), ტამიშში, ლაბრასა და კინდღში. გაგრის მოვლენების დროს გამოჩენილი მამაცობისა და დაჭრილი თანამებრძოლების გადარჩენისთვის, იგი წახალისებულ და დანიშნულ იქნა მეოთხე სპეც-დანიშნულების ბატალიონში ოცმეთაურად.
1992 წლის 5 დეკემბერს, სოფელ სომხურ ათარასთან, მოწინააღმდეგეზე განხორციელებული ერთ-ერთი შეტევის დროს გამოჩენილი მამაცობისა და თავგანწირვისთვის,საველე მეთაურების წარდგინებით, თავდაცვის მინისტრმა, გენერალ-მაიორმა გია ყარყარაშვილმა,დავით ფეტვიაშვილს, მწყობრის წინ მიანიჭა ლეიტენანტის წოდება. 1993 წლის 13 იანვარს, ლეიტენანტი დავით ფეტვიაშვილი, ერთ-ერთი საბრძოლო ოპერაციის შესრულების დროს, სოფელ ქვემო კინდღთან ნაღმზე აფეთქდა და დაიღუპა. დაკრძალულია მშობლიური სოფლის, მაგრანეთის სასაფლაოზე.
🔖პეპელა ფეტვიაშვილი, დავითის და_ ‘’სკოლის დამთავრების შემდეგ, დათოს, სწავლა არ გაუგრძელებია_სამხედრო სავალდებულო სამსახურში გაიწვიეს. სამაჩაბლოში ხელის არეში დაიჭრა, მაგრამ ჭრილობის მოშუშებისთანავე გემგზავრა აფხაზეთში, რადგან მისი სამხედრო შენაერთი უკვე იქ იმყოფებოდა. დავითის ბავშვობა ლაღი და ბედნიერი იყო_ ეს გახლდათ ყველაზე ლამაზი პერიოდი ჩვენს ცხოვრებაში. ერთ დას ორი ძმა მყავდა, დედა და ბებია; მამა 1982 წელს ტრაგიკულად დაიღუპა. სითბოთი და სიყვარულით გავიზარდეთ. დათო ცელქი და მოუსვენარი ბიჭი იყო, ერთ ადგილზე გაჩერება არ შეეძლო; გამორჩეული თვისებები ჰქონდა-სამართლიანი, მებრძოლი ბუნების, უშიშარი გახლდათ, სირთულეებს არ ნებდებოდა. მისი ქცევიდან იგრძნობოდა, რომ მისთვის, დაუძლეველი პრობლემები არ არსებობდა; იმედს არასოდეს კარგავდა; ძალიან ახალგაზრდა იყო და,ალბათ, ამის გამო აფასებდა ასე მომავალ ცხოვრებას. რაიმე საქმის შესრულების დროს სულ ჩქარობდა_ ასე მგონია, ცდილობდა ბევრი რამ მოესწრო,თითქოს, მისთვის დრო არ იცდიდა, სიარულიც კი სწრაფი უყვარდა…
სამხედრო სავალდებულო სამსახურზე უარი არც უფიქრია. სამშობლოს დაცვა საკუთარ ვალდებულებად მიაჩნდა_საქართველოში მძიმე ვითარება იყო მაშინ. სამაჩაბლოში მიღებული დაზიანებების შემდგომ შეეძლო, აღარ წასულიყო ომში, რომელიც მისი ბუნებისთვის მიუღებელი იყო, მაგრამ მაინც წავიდა თანამებრძოლებთან ერთად. იმ დროისათვის კომუნიკაცია არ იყო ისეთი ხელსაყრელი, დღეს რომაა; მე მაქვს ინფორმაცია, რომ ჩემი შვილის დაბადების შესახებ შეიტყო და ძალიან დიდი სურვილი ჰქონდა,დისშვილი მოენახულებინა, თუმცა, ვერ შესძლო…
დავითის გარდაცვალების შემდგომ, ცხოვრება სხვანაირად წარიმართა_ დედამ მიიღო ინსულტი, ჰქონდა ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული პრობლემები. მე და ჩემი უმცროსი ძმა ძალიან ახალგაზრდები ვიყავით (მე 21 წლის ვიყავი, ჩემი ძმა_ 18-ის) იმ ტკივილისთვის, იმ გამოწვევებისთვის, რომლებიც ჩვენი ოჯახის წინაშე დადგა_ დავკარგეთ ძმა,დავითი_ჩვენი სული და გული და ვკარგავდით დედას, რომელიც ძალიან გვიყვარდა და გვჭირდებოდა. დედამ დავითის გარდაცვალება ვერ გადაიტანა, ვერ შეეგუა ცხოვრებას მის გარეშე, თავს არ უფრთხილდებოდა, არ იღებდა დანიშნულ მედიკამენტებს და განმეორებით მიიღო ინსულტი, რის გამოც, გარდაიცვალა კიდეც. ამ დიდი განსაცდელების მიუხედავად, ბედნიერი ვარ, რომ ჩემი ძმა, ჩემი ქვეყნის ტერიტორიული მთლიანობისთვის ბრძოლას შეეწირა. მე განსხვავებულად მტკივა ჩემი სამშობლოს ტკივილი, სხვანაირად განვიცდი_ ასე გაგვზარდეს! სურვილი მაქვს, რომ ჩემი ძმის თავგანწირვა დაფასდეს _ ჩვენი სამშობლო გამთლიანდეს და საქართველოში აღარასოდეს აღარ განმეორდეს ომი, იყოს მშვიდობა და ბედნიერმა თაობებმა იცხოვრონ ერთიან, ძლიერ საქართველოში!’’
🔖ზურაბ თათარაშვილი, თადარიგის კაპიტანი, დავით ფეტვიაშვილის თანამებრძოლი_ ‘’ახლაც თვალწინ მიდგას დათო_ მაღალი, მოხდენილი აღნაგობის, მუდამ მომღიმარი ბიჭი. მართლა ღიმილის ბიჭს ჰგავდა! სოხუმში გავიცანი, 1992 წლის ნოემბერში_ ‘’ურალის’’ მძღოლი იყო. თითქმის ყველა ბრძოლაში ერთად ვიყავით. ჯერ ჩვენ, ქვეითები შევდიოდით ხოლმე საბრძოლო ოპერაციების დროს, ავიღებდით კონკრეტულ სოფლებს, გავწმენდით ტერიტორიას და მერე დათო მოდიოდა’’ურალით’’ და მოჰქონდა ტყვია-წამალი და სურსათი. ირგვლივ თითქმის ყველა მონაკვეთი დანაღმული იყო და დიდი სიფთხილის გამოჩენა გვმართებდა. მახსოვს, ერთხელ, ერთ-ერთი სოფლის ასაღებად მივდიოდით და უცებ, რაღაც ძალამ გამაჩერა, ადგილზე გამაშეშა, ფეხი ვერ გადავდგი. გავიხედე და ჩემს წინ, ‘’ლიმონკების’’ ასხმა იყო გაჭიმული. მაშინ ბეწვზე გადავრჩით მეც და ჩემი თანამებრძოლებიც გარდაუვალ სიკვდილს. ჩვენი საბრძოლო შენაერთების ტანკი, ერთხელ, ნაღმზე ჩვენს თვალწინ ისეთი ძალით აფეთქდა, რომ ჰაერში ბურთივით დაატრიალა ამხელა მანქანა. ურთულესი მდგომარეობა იყო…
1993 წლის იანვარი იდგა. გვარიანად მოთოვა მაშინ; ახალი წელი აღვნიშნეთ ისე, ჯარისკაცულად, როგორც შეგვეძლო და ისევ პოზიციებზე გავემართეთ. მე და ჩემი თანამებრძოლები წინ გავედით_ სოფელ ქვემო კინდღიდან ზემო კინდღისკენ მივემართებოდით; ვიცოდით, რომ დანაღმული იყო ტერიტორია. არეალი გავწმინდეთ და პოზიციების დაკავებას შევუდექით. დათო, თავისი ‘’ურალით’’ მოდიოდა ჩვენთვის ტყვია-წამლის მოსატანად, რადგან უკვე გვითავდებოდა საბრძოლო მასალა, მაგრამ ჩვენამდე ვერ მოაღწია_ გზაში აფეთქდა… მე და ჩვენმა თანამებრძოლებმა გადავასვენეთ მის მშობლიურ სოფელში… 20 წლისაც არ იყო, მაგრამ იმდენად უშიშარი, თავგანწირული, ერთგული გახლდათ, ბევრი, მასზე ასაკით გაცილებით დიდი მებრძოლისთვის მაგალითს წარმოადგენდა. თანამებრძოლების გამო სიკვდილზეც კი უშიშრად წავიდოდა, დაუფიქრებლად… ასეთი იყო ჩვენი დათო _ მართლა ღიმილის ბიჭი. ნათელი არ მოაკლდეს მის ლამაზ სულს! სანამ ცოცხალი ვიქნებით, სულ გვემახსოვრება, როგორც სამაგალითო ქართველი ვაჟკაცი!‘’
